Er van uitgaande dat het recente krantenartikel in De Standaard accuraat is, is er een groot probleem met het voorstel van Groen.
Wel wil Groen de lasten op arbeid verlagen. Daarvoor schuift de partij een Progressieve Werkgeversbijdrage naar voren. Het systeem houdt in dat eerst de werkgeversbijdragen gewoon worden berekend, maar dat er nadien een progressieve correctie op wordt toegepast. Voor de lonen die boven een bruto-referentieloon liggen, verandert er niets. Voor de lonen die eronder liggen, verlaagt de bijdrage met bijvoorbeeld 1 procentpunt per procent dat het loon onder het referentieloon ligt. De partij wil daar 500 miljoen euro in investeren.
Ik ben - natuurlijk - aangenaam verrast dat Groen de belastingen wenst te verlagen. Natuurlijk moet er opgemerkt worden dat een belastingsverlaging enkel en alleen aan de uitgavenkant kan gebeuren. Als je gewoon je directe taxatie verlaagt, maar de uitgaven gelijk houdt, dan moet het 'uiteindelijk' ook betaald worden.
Het grote probleem hier is dat een belastingsverlaging wordt omschreven als een 'investering'. Vooronderstel dat ik elk jaar 200 euro van jouw neem - zonder jouw toestemming. Plotseling beslis ik dat ik slechts 150 euro van je afneem: kan je dit dan een 'investering' noemen? Waarschijnlijk niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten