Het lijkt misschien raar, maar de manier waarop politiek wordt bedreven is op esthetisch vlak. Dit is heel eenvoudig te illustreren, als je kijkt naar stemtesten. Wat pleiten stemtesten? Stemtesten zijn een verzameling van 'ik vind x' en 'ik vind x niet'. Er wordt niet gevraagd naar de argumentatie van mensen, maar gewoon een simpele 'wat vindt u?' zoals we bijvoorbeeld zouden kunnen meten welk liedje we het aangenaamste eurosong liedje vinden of de mooiste jas. Natuurlijk vooronderstellen we wel dat politici ergens wel argumenten voor hun redeneringen zullen hebben, maar zelfs dan nog is het triestig gesteld; politici houden zich in de eerste plaats bezig met het kijken naar wat mensen leuk zullen vinden en dan zo een programma op te stellen.
Met deze verkiezingen is het ook duidelijk dat 'aan politiek doen', voor velen, ook een vorm van bezigheidstherapie, een cultuur waar men zich in kan zetten, een leuke sfeer, etc. Daarbij is het relatief contingent dat de idealen die ze daar vertegenwoordigen niet perfect ergens anders ook zouden kunnen verdedigd worden. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen; het zou maar raar zijn dat politieke idealen helemaal contingent zouden zijn. Zelfs mezelf; het zou perfect kunnen dat in een alternatief universum ik een Marxist was. (Alhoewel ik niet denk dat ik in *een* universum een 'gematigde' zou zijn; daarvoor heb ik al veel te lang de neiging om telkens dieper en dieper te willen graven en mij te laten leiden door de argumenten ipv praktische en politieke bezwaren.) Maar dan nog weerlegt dat niet dat voor velen politieke idealen ook maar zijn waarin we opgegroeid zijn - of tegen afgezet hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten