Waarom is het zo vaak dat 'sociaal contract' ten beargumentering voor de staat gelijk is aan 'de staat mag bepalen wat er 'sociaal' afgesproken is. Waarom is het nooit het individu dat dat mag?
Zelfs als er zoiets zou zijn als een 'sociaal contract' dan betekent nog niet dat 'de meerderheid' daar de invulling aan mag geven, tenzij je de betekenis van het woord 'contract' verstoord. Het woord contract staat op een neergeschreven relatie die bepaalde verplichtingen vastligt. 'We mogen unilateraal vanalles bepalen' is niet bepaald een contract te noemen. En het zou raar - en zelfs nutteloos zijn - omdat in een contract te leggen. En het zou al helemaal debiel zijn om daarmee 'akkoord' te gaan, zelfs als was het achter een veil of ignorance of whatever.
'k blijf het een rare theorie vinden, als je het stript naar zijn essentie.
Het kan misschien dienen om een bepaald aantal 'legitieme' taken te onderscheiden van de 'illegitieme' - helaas wordt dat zelden zo gebruikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten