Als liberalen een case maken voor meer vrijheid, hebben ze het vaak over 'private eigendom'. Dit is goed zover het gaat, maar het verbergt wel een essentieel eigendom: namelijk dat het niet (alleen) gaat om 'individuele, private eigendom'.
De enclosure-beweging moet bijvoorbeeld begrepen worden als een nationalisatie van grote delen van Engeland, te verklaren door een combinatie van plutocratisch lobby bij de overheid en, eventueel, verkeerd begrepen liberalisme.
De enclosure-beweging moet bijvoorbeeld begrepen worden als een nationalisatie van grote delen van Engeland, te verklaren door een combinatie van plutocratisch lobby bij de overheid en, eventueel, verkeerd begrepen liberalisme.
Het is niet zozeer dat we voor 'individuele, private eigendom' zijn, maar dat eigendom (vergaring, controle en overdracht) allemaal onder een vorm van gelijk rechtsysteem moeten vallen, (grotendeels) gebaseerd op vrijwillige toestemming. De kritiek op de overheid as such is dat zij eigendom claimt, of dit nu 'privaat' (van een enkeling) of 'publiek' (van meerdere personen) is, voor haar eigen privaat voordeel als overheid. Het is waar dat (in theorie) de toegang tot de overheid publiek is, maar de controle is privaat as such: de overheid bepaalt de (genomen) middelen door de overheid.
Er moet nog meer benadrukt worden dat het niet gaat om 'private' eigendom, maar over 'vrijwillige eigendomsrelaties' - wat toch een iets andere connotatie heeft dan het eerste. Dit laatste begrip incorporeert eigendomsrelaties zoals de commons, zoals het hoort. Het fundamentele punt is dat het liberalisme niets tegen gemeenschappelijke eigendom heeft; alleen dat dwang om eigendomstitels te verschuiven onrechtmatig is. Maar dat sluit niet uit dat op vreedzame wijze eigendomstitels over meerdere personen gespreid kunnen worden.
Laten we overigens wel beseffen dat er nooit zoiets bestaat als strikt publieke eigendom: het is geen toeval dat de moderne, welvaart-regelgeving-staat hevige immigratierestricties heeft: het is een gevolg van controle over 'uw grondgebied' uitoefenen. Net zoals we vroeger niet toelieten dat zomaar iemand zijn schapen/koeien op 'onze' gronden dumpte, zo laten we nu niet zomaar toe dat er iemand in 'ons' land komt. Het lijkt me wel duidelijk wat het meest totalitair is: allemaal verschillende, kleine grondgebieden of 1 groot gebied met 1 centrale bepaler.
Er moet nog meer benadrukt worden dat het niet gaat om 'private' eigendom, maar over 'vrijwillige eigendomsrelaties' - wat toch een iets andere connotatie heeft dan het eerste. Dit laatste begrip incorporeert eigendomsrelaties zoals de commons, zoals het hoort. Het fundamentele punt is dat het liberalisme niets tegen gemeenschappelijke eigendom heeft; alleen dat dwang om eigendomstitels te verschuiven onrechtmatig is. Maar dat sluit niet uit dat op vreedzame wijze eigendomstitels over meerdere personen gespreid kunnen worden.
Laten we overigens wel beseffen dat er nooit zoiets bestaat als strikt publieke eigendom: het is geen toeval dat de moderne, welvaart-regelgeving-staat hevige immigratierestricties heeft: het is een gevolg van controle over 'uw grondgebied' uitoefenen. Net zoals we vroeger niet toelieten dat zomaar iemand zijn schapen/koeien op 'onze' gronden dumpte, zo laten we nu niet zomaar toe dat er iemand in 'ons' land komt. Het lijkt me wel duidelijk wat het meest totalitair is: allemaal verschillende, kleine grondgebieden of 1 groot gebied met 1 centrale bepaler.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten