Stap 1: Binnenin een bepaalde gemeenschap is er een relatief goed functionerende private sociale zekerheid door middel van organisaties - 'mutualiteiten' - waar mensen vrijwillig bij aansluiten en elkaar helpen.
Stap 2: De overheid, door deze of gene methode, dringt zich binnen in dit systeem (België) of start een verplicht alternatief op (Engeland, USA).
Stap 3: De eerst genoemde private organisaties verliezen aan belang of worden opgeslorpt in het overheidsapparaat.
Stap 4: De overheid begint meer en meer zaken onder de kostprijs aan te bieden, i.e. gesubsidieerd. Op dit moment is er wrslk tussendoor ergens ook een licentiering ingevoerd. De kosten worden op de belastingsbetaler gewenteld.
Stap 5: De kosten in de 'gezondheidszorg' stijgen en stijgen. De belastingsbetaler betaalt meer en meer. De consument betaalt echter nog steeds veel te weinig.
Stap 6: Allerlei 'market-based rantsoeneringen' worden ingevoerd (remgeld) om de stijgende kosten te beheersen.
Stap 7: De kosten swingen de pan uit en de consument moet nu, bovenop de overheidsbijdragen, zelf een steeds stijgende prijs betalen. 'Intellectuelen' jammeren over het minderen van de sociale zekerheid en verwijten 'neo-liberalen' de mindere kwaliteit en de stijgende kosten van de sociale zekerheid.
Stap 8: Een totale crisis in de gezondheidszorg: de overheid draagt een groot deel van haar budget af aan de gezondheidszorg, maar ook de consument zelf is heel wat geld kwijt bij een ziekte. De intellectuelen verwijten nog steeds iedereen buiten de organisator van het systeem.
Stap 9: De overheid begint zelf actief te rantsoeneren: welke ziekten ze wel en niet wilt terugbetalen. Ondertussen wordt het mensen nog steeds verboden om niet-gelicentieerde dokters te raadplegen. Hoogstwaarschijnlijk is de opleiding tot dokter ook grotendeels gemonopoliseerd door de overheid. Kosten blijven hoog.
Stap 10: Totale failliet van het model.
Wat denk je? Waar zitten we nu?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten