Het eerste, belangrijke punt:
De teneur is duidelijk:
Na 20 jaar van leugens, lege beloften en het verderzetten van het neoliberale beleid door de centrum-linkse Concertacion (samenwerking van democratische partijen) regeringen, komt rechts opnieuw aan de macht.
(...)
Er was daarbij sprake van privatiseringen, aanvallen op sociale en arbeidersrechten, aanvallen op de openbare diensten zoals gezondheidszorg en onderwijs, het opdrijven van de flexibiliteit op de werkvloer, de plundering van natuurlijke rijkdommen (zoals koper) en een concentratie van rijkdom bij een heel kleine minderheid waardoor de kloof tussen rijk en arm groter werd.
(...)
Het soort akkoorden dat werd gesloten, had steeds betrekking op het versterken van de winsten van een kleine minderheid ten koste van de uitbuiting van de meerderheid van de bevolking.
(...)
Maar zelf heeft de Concertacion het economisch beleid van de dictatuur verder gezet door de belangen van het patronaat voorop te stellen en de levensstandaard van de arbeiders verder onder druk te zetten.
Soit; de teneur is: de centrum-linkse regering van de laatste jaren heeft het beleid van de dictatuur verder gezet en de arbeiders waren de dupe. (Dit wordt ook bevestigd door de Nederlandstalige wikipedia; "Het neoliberaal model dat werd ingevoerd tijdens het militair regime, werd verder gezet onder de sociaaldemocratische regeringen, die enkel kleine veranderingen hebben aangebracht om de sociale programma's van de regering te financieren.") Maar wat is er nu aan van de claims dat het daar allemaal zo slecht ging de laatste 20 jaar? (Pinochet stopte met president te zijn in 1990, waarna de linkse regering aan de macht kwam, die, volgens LSP, dus het neoliberalisme verder zette.)
Op de gapminder.org website ontdekken we de volgende evoluties, sinds 1990:
(Eerste cijfer: 1990, tweede cijfer: 2007, derde cijfer; evolutie)
Inkomen per capita: 6479 dollar - 13173 (meer dan een verdubbeling)
Levensverwachting: 73 - 79 (6 jaar erbij)
Kinderen die sterven voor hun 5 jaar: 20 per 1000 - 8.7 per 1000 (11 kinderen minder dood per 1000 geboorten)
Inkomensgehalte van de armste 20%: 3,4% - 4,1% (de armste 20% hebben dus van een groter bnp een groter percentage dan ervoor)
De armste 10% is ook van 1,3 naar 1,59 procent gegaan. Integenstelling tot wat de LSP beweert, is er hier dus een groter percentage voor de alleramste inkomens... (Niet te verwarren met de allerarmste individuen. Iemand met een groot vermogen heeft immers niet zo'n hoog inkomen nodig.) Ook de statistiek van de 'allerarmsten' is van 4,4% naar 2% gegaan - alweer, een verbetering.
Zelfs de beruchte gini index is van 56 naar 52 gedaald, i.e. gelijkheid is gestegen in Chili.
Andere statistieken kan je op de site raadplegen; 'k heb er maar willekeurig een paar opgevraagd.
Ik moet dus vragen: zeg Links; waar hebben jullie je statistieken vandaan? Nu ben ik de eerste om te erkennen dat de statistieken vaak dubieus zijn, maar welke statistieken gebruiken jullie dan? Of zouden ze gewoon hun mantra afgerammeld hebben bij hun 'analyse' van de Chileense presidentsverkiezingen? (Overigens; iets wat langs alle ideologische spectra gebeurt. Kijken naar de feiten vooraleer je iets beweert is vaak niet al te eenvoudig; ik sla daarin ook een mea culpa.)
Ik wil overigens nog opmerken dat ik eigenlijk niet al te veel van die president verwacht. Het lijkt mij geen liberaal maar eerder een rechtse-populist, die zijn eigen achterban tevreden te stellen heeft. (Vermits deze achterban, waarschijnlijk, eerder bedrijven zal zijn, verwacht ik inderdaad pro-business beleid, in plaats van een liberaal beleid. Beloften zoals 'jobs creëren' staan bijvoorbeeld niet hoog op een liberale agenda.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten